"Biały Bóg"

Nie lubię filmów o, ze i z perspektywy zwierząt. Nigdy nie lubiłam. Ludzie są podli nie tylko wobec fauny ale i wobec siebie nawzajem. Tak było, jest i będzie pewnie już zawsze. Patetyzowanie tego problemu wydaje mi się umniejszaniem człowieczeństwa. Nieważne.

Jednak w moim 'tu i teraz' dostrzegam w nim nieskończoną wielość znaczeń. Zadziwia jak wiele jest
w każdym kątów widzenia. Jak wiele we mnie... Wzruszam się. Ostatnio zbyt łatwo mi to przychodzi.
A metaforyczność zdarzeń, obrazów i dźwięków zaczyna być niemal moim przekleństwem.

I przez chwilę pomyślałam nawet, że jestem trochę jak ten pies. Porzucony gdzieś, na zakręcie. Osamotniony w mieście, które nigdy wcześniej nie było tak obce. Kiedy pozwalamy się oswoić zawsze podejmujemy ryzyko porzucenia.
I przez jeden krótki moment zamarzyłam nawet, żeby nauczyć się grać na trąbce...

I tak spacerując nocą po pustych ulicach miasta myślałam o tej PARABOLI. Jako metaforze (znowu!) życia. Wzlotów i upadków. I zrozumiałam, że dosięgnęłam jej maksimum. Nie raz. Nie umiem nadal obliczyć tej wartości, ale wiem już, że wynik jest osiągalny. Paradoksalnie po każdym pikowaniu wznosiłam się ponad oś x coraz wyżej. "Dobre jest to, że niżej niż na dno się nie da". To prawdziwe
i bardzo budujące. Jednak im wyższe wartości przyjmuje maksimum tym dłuższy lot w dół. Bardziej bolesny upadek. Ale i nowe widoki podczas lotu. I kolejny niezdobyty szczyt. A przecież tak kocham Góry.

Spodobało mi się to spostrzeżenie.