Wszystkie kwiaty pościnał mróz.

Magia Świąt. Wiele lat musiałam przeżyć, żeby zrozumieć na czym polega. Dziś już wiem.
W święta ludzie podejmują decyzje. By odejść. Wiosną są to decyzje z rodzaju tych męskich, których nic już nie jest w stanie zmienić. A wszelkie próby zmiany mogą doprowadzić jedynie
do wzbudzenia nienawiści
w osobie odchodzącej. Zimą natomiast przybierają kształt czegoś w rodzaju przemyślałem sobie i już chyba podjąłem decyzję. Święta niosą ze sobą stratę. Zawsze.

Powtarzalne historie. Niech je szlag. Drżę na samą myśl o kolejnych Świętach. Nie chcę już.
Nie powtórzę wiosennych upokorzeń. Nie mogę o nic prosić i nie chcę niczego tłumaczyć. Posprzątam lodówkę. Ponownie to co dla dwojga stało się zbędne. Jak ja.

Być może więcej wtedy czasu na przemyślenia. Być może więcej odwagi. A może to najlepszy czas
by wziąć głęboki oddech. I odciąć komuś tlen.

Powinnam przywyknąć. Do nieoddychania.

A może to ja? Dotykam czegoś, czego nie ma, nieuważnymi dłońmi. I zawsze to, co najważniejsze upuszczam. Szukam dziury w całym. Może za dużo od siebie wymagam. A może za mało od siebie wymagam. Nie znam swoje wartości. Nie wiem czy jest jakkolwiek wymierna. Nie wiem czy jest.
Kiedyś lubiłam kwiaty. Dzisiaj nie ma ich przy mnie. Nie ma też we mnie. Nie zasługuję na ani jeden pąk. Choćby niedojrzały. Trujący. Przeistaczam się. Z Kobiety na skraju Dojrzałości przepoczwarzam się w Najgorszego Człowieka na Świecie. W Święta należy się odciąć od zła. Tak mawiają.
Zatem i ode mnie. Tak. Teraz to logiczne.

Od kilku godzin staram się napisać siebie. Nie potrafię. Nie umiem ubrać w słowa tego, co we mnie.
A może tam już zupełnie niczego nie ma. Nie potrafię kochać. Nie umiem płakać. Moje sny ktoś ukradł.

Kilka godzin szłam przed siebie. W obliczu takiego słońca myślałam, że... Dotarłam tak daleko. I nie znalazłam. Siebie. A może to ten wczorajszy wiatr na beskidzkich szczytach wywiał ze mnie wszytsko. I zmienił. W żyjącego trupa z wypalonym środkiem. I pozorem ruchu.


Próbuję odtworzyć w pamięci, kiedy po raz ostatni ktoś podarował mi kwiat.



I wciąż nie mogę przypomnieć sobie kiedy dokładnie stałam się zupełnie nikim.