Z moich ust.

Nieodmiennie nie rozumiem.
Mnie.
Choć to takie proste.

Że jednak jest nas dwie.
I mówię to całkiem poważanie i wcale nie jest z tym dobrze. Nawet to już powoli staje się dość tragiczne. Jak dla mnie.


Bo chcę i nie chcę.
Uciekam i gonię.
A On ciągle taki nieuchwytny.
Biały Króliczek.

Tak jak przez ostatnie miesiące. Że coś stwarzam. A jednocześnie ta autodestrukcja. Nie potrafię po Bożemu. Nie umiem być normalna. Jednostronność to cecha upragniona. Ciągle tak niedościgniona dla mnie.


Ciepły dom i Jego dłonie.
Kontra plecak i w drogę.
Przytulona nad ranem.
Kontra wymknięcie. Choćby na chwilę. Choćby na papierosa.
Spokojne, stateczne życie.
Kontra to, co wciąż gonię.


I jeszcze na dokładkę pobyłam sobie przez jakiś czas wakacyjnym nauczycielem.
Kontra to, że tak bardzo, tak bardzo, tak bardzo.
Nie umiem nawet samej siebie.


Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Już nie potrafię. Strach przed lawiną konsekwencji powodowanej każdym pojedynczym słowem paraliżuje. Zamiast prośby o wyjaśnienie serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu- milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia. Zamiast tego dobrowolnie serwujemy sobie emocjonalną anoreksję.
W środku wszystko krzyczy:
Mów do mnie!
Obejmij mnie!
Kochaj mnie!

A jedyne co wydobywa się z naszych ust to słowa nie mające żadnego znaczenia.