Dychotomicznie.

Jakby tak ogarnąć wzrokiem. Zdroworozsądkowo. To się chyba nie da.
Taki jest pogląd na tę chwilę. Bo taka jest ta chwila.
Że stoję, a się chwieję.
Że schody w dół, schody w górę.
Że jestem przezroczysta, a tak wyraźna.
Nieobecna, a niemalże namacalna.

Polaryzacja jest tak zdecydowana, że nie dopuszcza żadnego 'pomiędzy'. A jednak coś może być częściowo prawdziwe, a częściowo fałszywe. Nieustannie nie rozumiem.
I dobrze. Alfą i Omegą nie jestem. Na szczęście. Wciąż jeszcze przeczytałam za mało książek. Wciąż rozmawiałam ze zbyt niewieloma mądrymi ludźmi. Wciąż jeszcze czegoś się uczę. Nagminnie.

I tylko... czasem wolałabym nic nie wiedzieć. Zupełnie. Być tylko luźno spiętym zbiorem czystych kartek, a nie pokreślonym brudnopisem. Bez tych wszystkich doświadczeń i fruwających od razu pod czaszką zaprzeczeń.

Może wtedy byłoby mi łatwiej. Zrozumieć.
Że stoję, a się chwieję.
Że schody w dół, schody w górę.
Że wszystko popieprzone.

A ja jestem i się dziwię.
Że się nie rozwalam o namacalnie istniejącą podłogę.


Niebo nade mną, a we mnie nieskończoność.
Nieskończonością nazywana chełpliwie.