Współrzędne

Zakazane słowa. Te, które otrząsają z niepewności. Te, które mogą umiejscowić. Gdzieś. Na osi czasu. Na scenie życia. Pieką w podniebienie. Palą krtań.


Rozmowa jak dym z papierosa, którego smaku już niemal nie pamiętam, unosi się w powietrzu. Czuć jej ciężar. Jest ciągle niema. Odpowiedzi niewypowiedziane stanowią w swojej ciszy czytelny rezonans.
Tu i teraz.

Tu- to takie śmieszne, przenośne miejsce, które jest zawsze tam gdzie Ty.
Teraz- zabawnie ulotna chwila, zanim skończysz ją wypowiadać staje się przeszłością.


Poza granicami "tu" nie istniejemy. Poza brzegami "teraz" nie będzie nas. Bo nigdy nas nie było.


Tu nie stanie się nic więcej.

Teraz nie będzie przewlekłe.



Już to wiem.

Ulotne...

-Kim dla Ciebie jestem?
-Najbliższą mi osobą. Na tę chwilę.


Kiedy zaczynasz rozumieć, że zawsze, zawsze już będziesz tylko tłem. Alternatywą. Z czasem otwierasz szerzej oczy. Budzisz się powoli ze snu. I dostrzegasz. Że na dłuższą chwilę nie masz dla kogoś znaczenia. Nie mieścisz się w długodystansowych ramach. Zawadzasz.

Kwiaty wtedy więdną.
Jak serca.


Są dwie drogi. Każda z nich wymaga pewnego wyrzeczenia. Ta pierwsza jest krótka. Odcinasz ostrym nożem to, co ściąga Cię na dno.To, co wciska Cię w tło. Umniejsza Ciebie w sobie. Zabija wiarę.
W siebie.
Wyrzekasz się kogoś.

Ta druga jest stroma i dłuższa. Akceptujesz to, że nigdy nie będziesz priorytetem. I w milczeniu czekasz. Aż chwila przeminie. Zagryzasz wargi i udajesz. Że chwila wystarcza. Rezygnujesz
z godności.
Wyrzekasz się siebie.


Stoję teraz na rozstaju. I wciąż nie wiem, w którą stronę pójść. Pierwsza strona zabiera wiele dobrego. Ale boli krótko. Druga strona wymaga ogromnej pracy. Spacer nią może nieustannie ranić stopy.
A przecież już nauczyłam się odchodzić. A teraz stoję tutaj i znów nie wiem. Stoję i wypatruję. Horyzontu znaczeń.

O kant dupy! Taki ze mną interes.


Potrzebuję przytulenia jak ochronnego koca. Potrzebuję przytulenia, które nauczy mnie, że miłość może budować, a nie niszczyć. Uskrzydlać, a nie zamykać w klatce. Mimo wszystko. Choćby na jeden moment. Choćby na siłę.

Odwracasz się plecami.

Zamiast.

Gdzie w tym wszystkim jestem ja? Jakie zajmuję miejsce? Czy zawsze moje rany bedą krwawić mniej intensywną czerwienią?

Znalazłeś słowa najmocniejsze. Z najostrzejszym akcentem. Słowa, które jak nóż się wbiły pod moje żebro lewe. Pierwsze z brzegu. Znalazłeś słowa okrutne. O nienawistnym spojrzeniu. Słowa toczące pianę z pyska. Słowa, które tworzą zdanie, jakie ma Cię zabić we mnie.

Choć nie przypuszczałam, że kiedykolwiek w życiu ponownie je usłyszę.



Dlaczego mam być zawsze wyłącznie...

Zamiast.

Znów jestem transparentna. Moje myśli nieistotne. Moje nienajlepsze samopoczunie najmniej znaczące w całym tym tłoku. To zbyt krótka chwila, by nabrało wartości. Jak długo muszę trwać nieobecna by stało się dostrzegalne. Jak boli we mnie. Jak uderza.
Czy muszę już  zawsze godzić się z tą trzecią? Tą, która we mnie. Tą, która mną. A jeśli nadal nie chcę? A jeśli ten dzień był tym ostatnim? A jeśli...? Jeżeli...?

Bo gdyby tak...

Nic nie szkodzi. 

Prawda?

Nieparzyście.

Kobiety są wrednymi, histerycznymi sukami, które wkręcaja się w jakiś temat bez powodu.

Kobiety są ciepłe, oddane, czułe, troskliwe i robią: MIAU.


Co powoduje przejście ze stanu dwa do stanu jeden?


Niepewność.



Są trzy okoliczności, które przypominają jak smakuje ból samotności. Nawet ten pozornie nieobecy. Starannie ukryty. Zakopany pod skórą, głęboko pod tkankami. Okryty szczelnie czyjąś obecnością.
W sercu. Otulony ciepłem. Pulsującej krwi.
Wydzierają go na zewnątrz. Wyszarpują z najgłębszych zakamarków człowieka. Sycą nim powietrze. Potęgują.
Są trzy okoliczności, które każą myśleć. Intensywnie, do kości.

Choroba.
Urodziny.
Święta.


Szczególnie wówczas, kiedy miejsce obok już niby zajęte, a jednak puste...



Uwiera mnie ta sytuacja.

Cholernie uwiera w całego człowieka.

Niech tym razem nie więdną.

W mojej prywatnej rzeczywistości znów goszczą kwiaty. Czuję ich zapach. Napawam się.
Obserwuję.
Zlękniona przed hukiem powodowanym upadającymi płatkami. Niesionymi oddechem.

Cisza.


Teraz już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od tego co zamyka w nas płatki róż. Od ludzi. Od tego, co brutalnie nas niszczy. Albo delikatnie, po trochę, na raty. Też. Od wszystkiego, przy czym nie rozkwitamy. Od tego, co zamyka nas w kropce. Tak małej, że nie sposób w niej rozprostować skrzydeł. Od miejsc. Przykrych, niematerlianych, konkretnie zlokalizowanych, namacalnych, niezrównoważonych.

Trzeba również nauczyć się przychodzić. Odwiedzać inne miejsca. Ciepłe, burzowe, zatłoczone i samotne. Dawać szanse innym lokalizacjom. Otwierać się z klucza. Na mapę świata, na kolejne serca.

Być może po to, by zaznać raju na Ziemi.

Być może po to, by dostać po mordzie.

Nuovo Nato

Zdarza mi się czasem wyskoczyć z samej siebie.
Stanąć w pewnej odległości i patrzeć. Przyglądać się.
Za pomocą nie swoich oczu, ale dzięki komuś kto ma głębokie spojrzenie. Komuś, bez kogo Ziemia byłaby głucha i pusta. Taki ktoś przychodzi z pomocą, z ciepłym słowem w herbacie, z szeptem ust. Bandażuje rany. Patrzy pięknie i głęboko w oczy. Drży przy sercu.
Patrzy we mnie i tym spojrzeniem swoim pomaga mi zobaczyć więcej.
Bo znam siebie.
Tylko całkiem już prawie zapomniałam.
Jestem na drodze do tego kogoś, kto tam gdzieś na mnie czeka, a kim jestem.

Albo kiedyś będę.

Na nowo.

Spoglądam za okno. Pada deszcz. Zamyślam się.

To co mam jest takie niewyraźne. To czego chcę- takie dalekie.
Ale prawda- już nie nieosiągalne.

W to właśnie wierzę teraz dzięki Tobie.

Dziękuję.


Spokojna w Jego ramionach, wyciszona jak nigdy przedtem i już nigdy do końca- jedyna mi pewna wiedza. To On mnie uchwycił w pół słowa i nie pozwolił krzyknąć. To On złapał za rękę, kiedy już stałam nad przepaścią. Przywrócił mnie życiu, choć nie ma o tym pojęcia. Jakie to niesamowicie istotne, że właśnie wtedy, właśnie tam stał. Przywrócił mnie mojemu miastu, ludziom, których kochałam. Dla niego pobiegłam spod lodu. Jemu pozwoliłam wydmuchnąć śnieg z serca. Zrzuciłam maskę.

Zmartwychwstałam.